W samym sercu sopockiego lasu, wśród cichych drzew, stoi pomnik w kształcie krzyża – monumentalny, a zarazem skromny. To nie jest zwykły pomnik. To krzyż Virtuti Militari – najwyższego polskiego odznaczenia wojskowego. A na jego tle – historia, której nie sposób zapomnieć. Historia Westerplatte.

Miejsce, gdzie zaczęła się wojna

1 września 1939 roku. Pierwsze strzały II wojny światowej padły właśnie tutaj, na Westerplatte. Garstka polskich żołnierzy, zaledwie około 180 ludzi, stawiła czoła przeważającym siłom niemieckim. Mieli wytrwać kilka godzin – wytrwali siedem dni.

To nie była tylko walka o teren. To była walka o honor, o wolność i o godność narodu. Westerplatte stało się symbolem nieugiętości, a jego obrońcy – legendą.

Krzyż, który przemawia do sumienia

Pomnik, który widzimy na zdjęciu, ma kształt odznaki Virtuti Militari. Na jego ramionach wyryto łacińskie słowa: VIR TUTI, co można przetłumaczyć jako „męstwo” i „cnota”. W samym środku – orzeł biały w koronie. Całość emanuje godnością, ciszą i refleksją.

To nie tylko pomnik. To miejsce zadumy. Każdy, kto tu przychodzi, zatrzymuje się choć na chwilę. Może modli się w ciszy, może składa kwiaty lub zapala znicz. Ale przede wszystkim – pamięta.

Westerplatte to więcej niż historia

Dla wielu młodych ludzi Westerplatte to tylko rozdział w podręczniku. Dla starszych – wspomnienie opowieści dziadka. Ale dla nas, jako narodu, Westerplatte to coś więcej. To lekcja odwagi. To pytanie: „A co ja bym zrobił w ich sytuacji?”

Pomnik ten przypomina, że wolność nie jest dana raz na zawsze. Trzeba ją pielęgnować, bronić, szanować. Tak jak tamci chłopcy – często jeszcze niemający 25 lat – bronili jej z bronią w ręku, wiedząc, że mogą nie wrócić do domu.

Pamięć, która nie może zgasnąć

Wokół pomnika stoją znicze, pamiątki, czasem zostawione listy lub medale. To znaki, że pamięć trwa. Że Westerplatte to nie tylko przeszłość – to przyszłość, którą budujemy na wartościach, za które oni oddali życie.

Jako naród musimy o tym pamiętać. Nie tylko 1 września. Nie tylko podczas oficjalnych uroczystości. Ale codziennie – w naszych decyzjach, wyborach, słowach.