Święto Odrodzenia Polski, obchodzone 22 lipca, w rocznicę ogłoszenia Manifestu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, było najważniejszym świętem państwowym w PRL. Święto to ustanowiono 22 lipca 1945 roku, czyli rok po podpisaniu Manifestu PKWN – dokumentu, który usankcjonował komunistyczną władzę w Polsce. Nowe święto zastąpiło obchodzone przed II wojną światową Święto Niepodległości. 22 lipca był dniem wolnym od pracy. Aby podkreślić znaczenie tego święta, na ten dzień planowano często ważne wydarzenia – otwarcie Trasy W-Z (1949), wprowadzenie nowej konstytucji Polski Ludowej (1952), otwarcie Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie (1955), rozpoczęcie produkcji Fiata 126p (1973), oddanie do użytku Trasy Łazienkowskiej w Warszawie (1974), Portu Północnego w Gdańsku (1974 r.). Masowo oddawano wtedy mosty, szkoły, fabryki i inne budynki użyteczności publicznej. Ponieważ święto wypadało w niekorzystnym czasie (wakacje), trzeba było je jak najbardziej uatrakcyjnić, by przyciągnąć tłumy ludzi. Organizowano więc parady, pokazy gimnastyczne, pokazy sprawności MO, festyny, występy artystyczne. Zapewniano także lepsze niż zazwyczaj zaopatrzenie w sklepach. Lipcowe święto zostało zniesione w 1990 roku, mimo protestów ówczesnego prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego.

Warszawa 1984 r. Stadion 10-lecia. Pokazy sprawności milicji z okazji święta 22 lipca

Święto Odrodzenia Polski

Święto Odrodzenia Polski

Święto Odrodzenia Polski

Święto Odrodzenia Polski

Święto Odrodzenia Polski